+48 600 243 782

Właściciele mieszkań w budynkach wielorodzinnych będą mogli wnioskować o dofinansowanie do wymiany tzw. kopciuchów i poprawę efektywności energetycznej mieszkań w ramach programu „Ciepłe Mieszkanie”. Dystrybucją bezzwrotnych dotacji zajmą się gminy. Wysokość wsparcia wyniesie od 15 tys. zł do 37,5 tys. złotych.

Program „Ciepłe Mieszkanie” ogłoszony przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej skierowany jest do osób, które mieszkają w budynkach wielorodzinnych bez centralnego systemu ogrzewania i korzystają z indywidualnego źródła ciepła na paliwa stałe. Budżet programu to 1,4 mld zł. Ministerstwo klimatu i środowiska liczy, że skorzysta z niego około 80 tys. gospodarstw.

- Dofinansowanie w programie „Ciepłe Mieszkanie” to uzupełnienie oferty względem wdrażanego już od 2018 r. programu „Czyste Powietrze” i kolejny krok w szeregu działań, których efektem ma być poprawa stanu powietrza w Polsce. Liczymy, że i tym razem Polacy chętnie skorzystają z oferowanej formy uzyskania i rozpoczną remonty w swoich domach – podkreśla Anna Moskwa, minister klimatu i środowiska.

Na co można przeznaczyć dotację?

Program „Ciepłe Mieszkanie” będzie wspierać zastosowanie:

• kotła gazowego kondensacyjnego,
• kotła na pellet drzewny o podwyższonym standardzie,
• ogrzewania elektrycznego,
• pompy ciepła powietrze/woda lub pompy ciepła powietrze/powietrze
• podłączenie lokalu do wspólnego efektywnego źródła ciepła.

Dodatkowo możliwe będzie wykonanie:

• instalacji centralnego ogrzewania i ciepłej wody użytkowej,
• wymianę okien i drzwi,
• wykonanie wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła.

Wysokość dotacji przypadającej na lokal mieszkalny będzie uzależniona od dochodów wnioskodawcy i może wynieść 30, 60 lub 90 proc. kosztów kwalifikowanych zadań finansowanych w ramach programu, zaś kwotowo od 15 tys. zł do 37,5 tys. zł.

Dystrybutorem wsparcia będą gminy

Dystrybutorem środków w programie będą poszczególne gminy. To one mogą wnioskować do właściwych miejscowo wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej o środki potrzebne do realizacji programu na swoim terenie.

Kryzys energetyczny w Europie stał się faktem wraz z wybuchem wojny w Ukrainie. Coraz częściej mówi się o ryzyku ubóstwa energetycznego w państwach członkowskich EU, co jeszcze niedawno było trudne do wyobrażenia. W kontekście drastycznego wzrostu cen energii związanego w szczególności z konfliktem zbrojnym w Ukrainie, Komisja Europejska podjęła próbę pilnego zaktualizowania swojej dotychczasowej polityki klimatycznej. M.in. poprzez znaczne przyspieszenie rozwoju tzw. czystej energetyki - pisze Mirosław Narolski, adwokat.

Komisja Europejska zaprezentowała 19 maja br. założenia strategii ograniczenia skutków kryzysu energetycznego. REPowerEU, czyli unijny plan uniezależnienia od rosyjskich paliw kopalnych do 2030 r. ma uprościć procedury administracyjne i znieść bariery, a w konsekwencji przyspieszyć rozwój odnawialnych źródeł energii (OZE). Przeprowadzenie w naszym kraju szybkiej i radykalnej transformacji dla zwiększenia udziału energii z OZE w bilansie energetycznym kraju jest możliwy tylko pod warunkiem uwzględnienia wytycznych KE oraz zsynchronizowania prac nad nowelizacją Ustawy o planowaniu, Ustawy OZE oraz innych aktów prawnych z tego obszaru.

REPOwerEU, czyli plan na trudne czasy

Kryzys energetyczny w Europie stal się faktem wraz z wybuchem wojny w Ukrainie. Coraz częściej mówi się o ryzyku ubóstwa energetycznego w państwach członkowskich EU, co jeszcze niedawno było trudne do wyobrażenia. W kontekście drastycznego wzrostu cen energii związanego w szczególności z konfliktem zbrojnym w Ukrainie, Komisja Europejska podjęła próbę pilnego zaktualizowania swojej dotychczasowej polityki klimatycznej m.in. poprzez znaczne przyspieszenie rozwoju tzw. czystej energetyki.

Plan zakłada, że do końca 2030 r. potrzeby energetyczne Europy zostaną zaspokojone bez konieczności importu paliw kopalnych, w tym gazu z Rosji. Warto dodać, że w 2021 r. rosyjski gaz stanowił 45proc. paliwa zużytego w Europie. Proporcja ta wskazuje na skalę koniecznych zmian.

W ocenie Komisji  skutki kryzysu energetycznego powinny być minimalizowane poprzez realizację działań w trzech głównych kierunkach:

• Zachęcania do oszczędności energii, w tym poprzez preferencyjne opodatkowanie i ulgi związane z obniżkami dla materiałów, urządzeń i rozwiązań zwiększających efektywność energetyczną.
• Dywersyfikacji dostaw, w tym przy wykorzystaniu europejskiej platformy zakupu gazu.
• Przyspieszenia i ułatwienia rozwoju odnawialnych źródeł energii (OZE).

Pilna potrzeba rozwijania odnawialnych źródeł energii

Komisja zakłada intensywny rozwój instalacji OZE i wzrost udziału energii odnawialnej w tzw. miksie energetycznym z założonych aktualnie 40 proc. do 45 proc..  Autorzy tego ambitnego planu stoją na stanowisku, że wskaźnik ten będzie można osiągnąć w drodze:

• opracowania i wdrożenia strategii rozwoju energii solarnej ( EU Solar Strategy), której wynikiem będzie podwojenie ilości energii wytworzonej ze słońca do końca 2025 r., a w dalszej kolejności wybudowanie do 2030 r. instalacji solarnych o łącznej mocy 600 GWh, m.in. poprzez wprowadzenie obowiązku montowania paneli fotowoltaicznych w budynkach użyteczności publicznej (co ma nastąpić nie później niż końca 2025 r.) oraz wdrożenie obowiązku montażu paneli w prywatnych budynkach mieszkalnych (do końca 2029 r.),
• podwojenia ilości użytych pomp ciepła oraz integracji energii termalnej i solarnej z sieciami ciepłowniczymi,
• repowering’u, czyli modernizacji turbin wiatrowych w drodze zwiększenia ich mocy,
• uproszczenia procedur administracyjnych związanych z budową nowych instalacji OZE.         

Konieczność uproszczenia procedur administracyjnych

Komisja Europejska stoi na stanowisku konieczności znoszenia barier administracyjnych i urzędniczych związanych z budową nowych instalacji OZE. W ocenie Komisji działania państw członkowskich w tym zakresie powinny być traktowane jako leżące w nadrzędnym interesie publicznym i w imię bezpieczeństwa publicznego. Autorzy unijnego planu nie wskazali na konkretne działania zaznaczyli natomiast, że akty prawa miejscowego winny wskazywać obszary, w których ryzyka środowiskowe związane z budową instalacji OZE są niskie i w tym zakresie procedury administracyjne uzyskiwania wymaganych prawem pozwoleń i uzgodnień powinny zostać maksymalnie uproszczone i skrócone.

Od 2020 r. opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska z tytułu emisji gazów i pyłów do powietrza są naliczane na podstawie raportów składanych do Krajowej Bazy o Emisjach Gazów Cieplarnianych i Innych Substancji, tzw. raportów KOBiZE. Komentarz dotyczy obowiązku raportowania emisji gazów i pyłów do powietrza przez podmioty korzystające ze środowiska. Autor m.in. analizuje, kto podlega obowiązkowi raportowania, kto sprawuje nadzór na rzetelnością raportów oraz jakie konsekwencje wynikają z ww. obowiązku dla podmiotów korzystających ze środowiska.

1. Czym są Krajowy Ośrodek i Krajowa Baza

Ustawą z 17.07.2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji – dalej u.s.z.e. – utworzony został, na podstawie art. 3 u.s.z.e., Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami. Jednym z podstawowych zadań Krajowego Ośrodka jest, zgodnie z art. 3 ust. 2 u.s.z.e., wykonywanie zadań związanych z funkcjonowaniem Krajowego Systemu Bilansowania i Prognozowania Emisji, w tym prowadzenie Krajowej Bazy o Emisjach Gazów Cieplarnianych i Innych Substancji.

System ten utworzony został na podstawie art. 6 u.s.z.e. Zgodnie z art. 6 ust. 2 u.s.z.e. obejmuje on informacje o:

1)  podmiotach korzystających ze środowiska, osobach uprawnionych do reprezentowania tych podmiotów oraz osobach będących użytkownikami Krajowej Bazy;

2)  miejscach korzystania ze środowiska, gdzie prowadzona jest działalność powodująca emisje;

3)  urządzeniach, których eksploatacja powoduje emisje;

4)  instalacjach, źródłach powstawania i miejscach emisji;

5)  środkach technicznych mających na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji;

6)  wielkościach emisji;

7)  wielkościach produkcji oraz charakterystyce surowców i paliw towarzyszących emisjom;

8)  pozwoleniach zintegrowanych lub pozwoleniach na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o zgłoszeniach instalacji mogących negatywnie oddziaływać na środowisko z uwagi na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o których mowa w ustawie  z 27.04.2001 r. – Prawo ochrony środowiska – dalej p.o.ś., oraz o zezwoleniach, o których mowa w przepisach o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych;

9)  odstępstwach od dopuszczalnych wielkości emisji;

10)  oddziaływaniu na środowisko instalacji i urządzeń spalania lub współspalania odpadów, niezbędne do realizacji obowiązków sprawozdawczych wynikających z przepisów prawa międzynarodowego lub przepisów prawa Unii Europejskiej;

11)  przedsięwzięciach inwestycyjnych, terminach ich realizacji oraz prognozowanych wielkościach emisji z tych przedsięwzięć lub sprawnościach redukcji emisji albo stężeniach substancji w gazach odlotowych planowanych do osiągnięcia w wyniku realizacji tych przedsięwzięć;

12)  poziomach działalności każdej podinstalacji w instalacji oraz inne dane zawarte w raportach dotyczących poziomu działalności, o których mowa w art. 3 ust. 2  rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1842 z dnia 31 października 2019 r. ustanawiającego zasady stosowania dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do dalszych ustaleń dotyczących dostosowań przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji ze względu na zmiany w poziomie działalności, oraz w sprawozdaniach z weryfikacji tych raportów sporządzonych zgodnie z przepisami rozporządzenia  wykonawczego Komisji (UE) 2018/2067 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie weryfikacji danych oraz akredytacji weryfikatorów na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 334 z 31.12.2018, str. 94 oraz Dz. Urz. UE L 423 z 15.12.2020, str. 23)

13)  aktywnościach związanych z prowadzeniem działalności przemysłowej, transportem, rolnictwem, leśnictwem i sektorem usług;

14)  wielkościach emisji związanych z prowadzeniem działalności przemysłowej, transportem, rolnictwem, leśnictwem i sektorem usług, wynikających z aktywności, o których mowa w pkt 13;

15)  prognozach zmian aktywności dla poszczególnych sektorów gospodarki, o których mowa w art. 9 ust. 1  u.s.z.e.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 i 4 u.s.z.e. informacje, o których mowa powyżej, gromadzi się w Krajowej Bazie, a Krajową Bazę prowadzi Krajowy Ośrodek.

Zgodnie z art. 6a u.s.z.e. informacje jednostkowe zawarte w:

•  raporcie, o którym mowa w art. 7 ust. 1  u.s.z.e.,
•  raporcie, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1  ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, oraz w sprawozdaniu z weryfikacji tego raportu,
•  raporcie, o którym mowa w art. 5 ust. 2  rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/331 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na podstawie art. 10a  dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, oraz w sprawozdaniu z weryfikacji tego raportu,
•  zestawieniach informacji i raportach, o których mowa w art. 3 ust. 3–5  u.s.z.e.,

nie są informacjami publicznymi w rozumieniu przepisów o dostępie do informacji publicznej.

Termomodernizacja istniejących budynków przynosi korzyście wszystkim – zarówno właścicielom budynków, poprzez obniżenie kosztów ogrzewania budynków, jak i całej populacji ludzkiej, poprzez obniżenie emisji zanieczyszczeń, pochodzących ze spalania paliw. Jednak to właściciele ponoszą koszty ewentualnej termomodernizacji budynków. W celu zachęcenia ich do tych działań, poprzez refundację części poniesionych kosztów, utworzony został Fundusz Termomodernizacji i Remontów, z którego środków dotowane są przedsięwzięcia termomodernizacyjne. Czym jest premia termomodernizacyjna i w jaki sposób można ją uzyskać?

1. Na co przysługuje premia termomodernizacyjna?

Premia termomodernizacyjna jest formą dofinansowania do zrealizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych, której zasady udzielania zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów - dalej u.w.t. Pojęcie przedsięwzięcia termomodernizacyjnego zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 2 u.w.t., zgodnie z którym należy przez nie rozumieć przedsięwzięcia, których przedmiotem jest:

a) ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz ogrzewania do budynków mieszkalnych, budynków zbiorowego zamieszkania oraz budynków stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego służących do wykonywania przez nie zadań publicznych,

b) ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie strat energii pierwotnej w lokalnych sieciach ciepłowniczych oraz zasilających je lokalnych źródłach ciepła, jeżeli budynki wymienione w lit. a, do których dostarczana jest z tych sieci energia, spełniają wymagania w zakresie oszczędności energii, określone w przepisach prawa budowlanego, lub zostały podjęte działania mające na celu zmniejszenie zużycia energii dostarczanej do tych budynków,

c) wykonanie przyłącza technicznego do scentralizowanego źródła ciepła, w związku z likwidacją lokalnego źródła ciepła, w wyniku czego następuje zmniejszenie kosztów pozyskania ciepła dostarczanego do budynków wymienionych w lit. a,

d) całkowita lub częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji.

Ważne!

Premia termomodernizacyjna przysługuje na spłatę części kredytu zaciągniętego na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego. Pierwszym warunkiem skorzystania z tej formy dopłaty do termomodernizacji jest więc zaciągnięcie kredytu na realizację przedsięwzięcia a nie realizacja go przy użyciu posiadanych środków finansowych. Premia nie jest bowiem refundacją faktycznie poniesionych kosztów, lecz dopłatą do części kredytu.

Kolejnym warunkiem uzyskania premii termomodernizacyjnej jest uprzednie wykonanie audytu energetycznego, czyli „opracowania określającego zakres oraz parametry techniczne i ekonomiczne przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, ze wskazaniem rozwiązania optymalnego, w szczególności z punktu widzenia kosztów realizacji tego przedsięwzięcia oraz oszczędności energii, stanowiącego jednocześnie założenia do projektu budowlanego” (art. 2 pkt 8 u.w.t.). Bowiem aby uzyskać premię termomodernizacyjną, z audytu energetycznego musi wynikać, że w wyniku jego realizacji nastąpi: