W normie tej, jako przykład wyszczególniono wymagania temperaturowe w odniesieniu do warunków skandynawskich. Zgodnie z nimi, różnica temperatury powietrza po obu stronach ściany osłonowej budynku, nie powinna być mniejsza niż liczbowa wartość 3/U (jednak nie mniej niż 5 st.C), gdzie "U" jest teoretyczną wartością współczynnika przenikania ciepła elementu budynku [W/(m2*K)]. Zatem obiekty , gdzie współczynnik przenikania kształtuje się na poziomie 0,3 W/(m2*K) (np. mur z cegły 25 cm zaizolowany styropianem o grubości 12 cm), minimalna różnica temperatury między powietrzem wewnętrznym, a powietrzem zewnętrznym, wynosi 10st.C.
Dla budynków starszych, nieocieplonych, gdzie wartość tego współczynnika jest wyższa i może wynosić nawet powyżej 1,0 W/(m2*K), optymalny obraz termiczny jest możliwy do uzyskania nawet przy niższych gradientach temperaturowych. W Polsce powstało wiele dokumentacji i skryptów, które bardzo dokładnie opisują najkorzystniejsze warunki w jakich powinien być wykonywany pomiar termowizyjny. W praktyce przyjęło się, aby różnica temperatur powietrza w budynku i powietrza zewnętrznego w chwili pomiaru, była nie mniejsza niż 15 st.C ("Termografia budynków", J. Jaworski). Oznacza to, że dla typowych warunków panujących w budynkach mieszkalnych (temperatura powietrza T=21,0 st.C), pomiary można przeprowadzać w temperaturze zewnętrznej 6,0 st.C, lub niższej.
Aby pomiar kamerą termowizyjną mógł przynieść zamierzone efekty, niezbędny jest przepływ ciepła przez przegrody zewnętrzne budynku. Technika ta może być więc stosowana wyłącznie w sezonie zimowym, przy odpowiedniej różnicy temperatur powietrza zewnętrznego, oraz wewnętrznego (w budynku). Polska Norma PN-EN 13187:2001 "Właściwości cieplne budynków - Jakościowa detekcja wad cieplnych w obudowie budynku - Metoda podczerwieni" określa, że różnica temperatur po obu stronach obudowy powinna być wystarczająco duża, aby umożliwić wykrycie nieregularności cieplnych.