+48 600 243 782

Dla realizacji większości odnawialnych źródeł energii, np. farm wiatrowych czy dużych farm fotowoltaicznych, konieczne jest uzyskanie tzw. decyzji środowiskowej. Decyzję uzyskuje się na wczesnym etapie procesu inwestycyjnego i określa ona środowiskowe wymagania dla projektu. Decyzja wydawana jest po przeprowadzeniu skomplikowanego postępowania administracyjnego, które może obejmować przeprowadzenie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

1.Wprowadzenie

Przepisy związane z ochroną środowiska są różnorodne. Ich treść często uzależniona jest od praw fizyki i konkretnych zagrożeń dla środowiska. Regulacje zazwyczaj wymagają uzyskania przez przedsiębiorców różnych pozwoleń. Specyficznym pozwoleniem jest tzw. decyzja środowiskowa, która określa, czy i pod jakimi warunkami wymogi ochrony środowiska zezwalają na wybudowanie danego przedsięwzięcia.

Powyższe regulacje mają swoje źródło w prawie Unii Europejskiej, ale z perspektywy przedsiębiorców, społeczności lokalnych i urzędów najistotniejsza jest ustawa z 3.10.2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko – dalej u.u.i.ś. Ustawa reguluje m.in., kiedy trzeba uzyskać decyzję środowiskową, szczegółowe sformalizowane wymagania dla postępowania administracyjnego w przedmiocie jej wydania i treść decyzji. Treść decyzji środowiskowej ma również wpływ na treść dalszych decyzji uzyskiwanych w ramach procesu inwestycyjnego, np. decyzji o warunkach zabudowy.

Decyzję środowiskową należy uzyskać np. dla większości odnawialnych źródeł energii (OZE). Jej treść i poprawność wydania są także istotnymi kwestiami w przypadku nabywania projektów OZE przez dalszych inwestorów oraz zazwyczaj są badane w ramach audytu prawnego.

Ze względu na ograniczoną długość tekstu zastosowano w nim uproszczenia i pominięto niektóre wyjątkowe przepisy.

2.Dyrektywa w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko

Unia Europejska przyjmuje przepisy w wielu dziedzinach prawa, np. w celu ochrony środowiska (art. 191 i 192 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 ze zm.) – dalej TFUE). Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z 13.12.2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko – dalej dyrektywa 2011/92/UE – reguluje właśnie kwestie decyzji środowiskowych. Zastąpiła ona starszą dyrektywę Rady 85/337/EWG z 27.06.1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne – dalej dyrektywa 85/337/EWG.

Zgodnie z dyrektywą 2011/92/UE:
1)państwa członkowskie przyjmują wszystkie niezbędne środki, aby zapewnić podleganie przedsięwzięć mogących powodować znaczące skutki w środowisku, między innymi z powodu ich charakteru, rozmiarów lub lokalizacji, wymogowi uzyskania zezwolenia na inwestycję i oceny w odniesieniu do ich skutków na środowisko, przed udzieleniem zezwolenia,
2)ocena oddziaływania na środowisko polega na właściwym określeniu, opisaniu i ocenie, dla każdego indywidualnego przypadku, bezpośredniego i pośredniego znaczącego wpływu przedsięwzięcia na ludność i zdrowie ludzkie, różnorodność biologiczną, grunty, gleby, wody, powietrze i klimat, dobra materialne, dziedzictwo kulturowe i krajobraz i oddziaływanie między powyżej wymienionymi elementami.

Unia Europejska może przyjmować akty prawe, które mają różne skutki. Przykładowo rozporządzenia są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, tj. nie powtarza się ich treści w przepisach krajowych. Dyrektywy natomiast wiążą każde państwo członkowskie, do którego są kierowane, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków (art. 288 TFUE). Oznacza to, że dyrektywy muszą być implementowane w państwach członkowskich, tj. Polska musi powtórzyć treść przepisów dyrektywy w polskim akcie prawnym, np. ustawie o udostępnianiu informacji o środowisku.

3.Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko

Zgodnie z informacją zamieszczoną w ustawie o udostępnianiu informacji o środowisku akt ten stanowi implementację siedmiu różnych dyrektyw. Należy wskazać, że ww. odniesienie jest nieaktualne, ponieważ w kontekście omawianej tematyki odnosi się do już nieobowiązującej dyrektywy 85/337/EWG, a nie odnosi się do obowiązującej dyrektywy 2011/92/UE. Powyższe naruszenie nie wpływa jednak na kwestie decyzji środowiskowych.

Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku reguluje różne zagadnienia, tj.:
1)zasady i tryb postępowania w sprawach:
  a)udostępniania informacji o środowisku i jego ochronie,
  b)ocen oddziaływania na środowisko,
  c)transgranicznego oddziaływania na środowisko;
2)zasady udziału społeczeństwa w ochronie środowiska.

Przepisy dotyczące udostępniania informacji o środowisku i jego ochronie sprowadzają się do tego, że władze publiczne są obowiązane do udostępniania każdemu informacji o środowisku i jego ochronie, które są informacjami znajdującymi się w posiadaniu władz publicznych lub informacjami przeznaczonymi dla władz publicznych w zakresie, w jakim nie dotyczy to ich działalności ustawodawczej, a w przypadku sądów i trybunałów – działalności orzeczniczej (art. 8 ust. 1 u.u.i.ś.). Powyższe informacje powinny być dostępne w publicznych rejestrach albo udostępnione na wniosek, od podmiotu żądającego informacji o środowisku i jego ochronie nie wymaga się wykazania interesu prawnego lub faktycznego oraz informacja powinna być przekazana możliwie szybko (art. 12 ust. 1, art. 13, 14 i 21 u.u.i.ś.).

Oceny oddziaływania można podzielić na dwa typy, tj. ocenę oddziaływania przedsięwzięcia, omówioną w dalszej części tekstu, i strategiczną – rozumie się przez to postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko skutków realizacji polityki, strategii, planu lub programu, obejmujące w szczególności:
1)uzgodnienie stopnia szczegółowości informacji zawartych w prognozie oddziaływania na środowisko,
2)sporządzenie prognozy oddziaływania na środowisko,
3)uzyskanie wymaganych ustawą opinii,
4)zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu (art. 3 ust. 1 pkt 14 u.u.i.ś.).

Strategiczna ocena dotyczy raczej dokumentów o charakterze aktów prawnych, takich jak np. polityki, strategii, planu i programu w dziedzinie przemysłu, energetyki, transportu, telekomunikacji, gospodarki wodnej, gospodarki odpadami, leśnictwa, rolnictwa, rybołówstwa, turystyki i wykorzystywania terenu, opracowywany lub przyjmowany przez organy administracji, wyznaczający ramy dla późniejszej realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a nie konkretnych inwestycji OZE (w szczegółach zob. art. 46–58 u.u.i.ś.).

W razie stwierdzenia możliwości znaczącego transgranicznego oddziaływania na środowisko, pochodzącego z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na skutek realizacji przedsięwzięcia przeprowadza się postępowanie dotyczące transgranicznego oddziaływania na środowisko (art. 104 u.u.i.ś.) 1 . Postępowanie ws. transgranicznego oddziaływania jest mocno sformalizowane i stosunkowo rzadko stosowane 2 . W przypadku OZE raczej nie będzie ono miało zastosowania, wyjątkami są np. planowane morskie farmy wiatrowe na Bałtyku czy lądowe farmy wiatrowe zlokalizowane blisko granicy.

Postępowania można podzielić na niewymagające i wymagające zapewnienia możliwości udziału społeczeństwa. W tym drugim przypadku każdy ma prawo składania uwag i wniosków w postępowaniu, na organach administracji publicznej spoczywają szczegółowe obowiązki w zakresie podawania do publicznej wiadomości określonych informacji, np. o przystąpieniu do przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko czy sposobie i miejscu składania uwag i wniosków, wskazując jednocześnie 30-dniowy termin ich składania, a organizacje ekologiczne mają prawo udziału w postepowaniu, wnoszeniu odwołań od decyzji i skarg do sądów administracyjnych (art. 29, 33 i 44 u.u.i.ś.). W przypadku realizacji elektrowni wiatrowych powyższe przepisy stanowią duże utrudnienie dla inwestorów, ponieważ znacznie przedłużają czas potrzebny na wydanie decyzji środowiskowej.

4.Kiedy konieczne jest uzyskanie decyzji środowiskowej dla OZE?

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia (art. 71 ust. 1 u.u.i.ś.). Przedsięwzięcie w powyższym kontekście oznacza zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin; przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty (art. 3 ust. 1 pkt 13 u.u.i.ś.). Naruszeniem przepisów jest tzw. salami slicing, czyli fikcyjne dzielenie inwestycji na mniejsze projekty, tak żeby uniknąć obowiązków ustawowych.

Uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla dwóch grup planowanych przedsięwzięć, tj.:
1)przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko i
2)przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (art. 71 ust. 2 u.u.i.ś.).

Powyższe dwie grupy zostały doprecyzowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z 10.09.2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko – dalej r.p.o.ś. – zgodnie z którym:
–do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się m.in.:
1)instalacje wykorzystujące do wytwarzania energii elektrycznej energię wiatru:
   a)o łącznej mocy nominalnej elektrowni nie mniejszej niż 100 MW lub
   b)lokalizowane na obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej,
2)napowietrzne linie elektroenergetyczne o napięciu znamionowym nie mniejszym niż 220 kV i długości nie mniejszej niż 15 km,
3)budowle piętrzące o wysokości piętrzenia wody nie mniejszej niż 5 m (§ 2 ust. 1 pkt 5, § 2 ust. 1 pkt 6 i § 2 ust. 1 pkt 36 r.p.o.ś.),
–do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się m.in.:
1)elektrownie wodne,
2)instalacje wykorzystujące do wytwarzania energii elektrycznej energię wiatru:
   a)lokalizowane na obszarach objętych formami ochrony przyrody i
   b)o całkowitej wysokości nie niższej niż 30 m,
3)napowietrzne linie elektroenergetyczne o napięciu znamionowym nie mniejszym niż 110kV,
4)zabudowa systemami fotowoltaicznymi, wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż:
   a)0,5 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody lub w otulinach form ochrony przyrody i
   b)1 ha na obszarach innych niż wymienione w § 3 ust. 1 pkt 54 lit. a r.p.o.ś.;
5)niektóre budowle piętrzące (§ 3 ust. 1 pkt 5–7, 54, 69 r.p.o.ś.).

Uzyskanie decyzji środowiskowej jest konieczne przed uzyskaniem enumeratywnie wyliczonych następnych decyzji w ramach procesu inwestycyjnego, w tym:
1)decyzji o pozwoleniu na budowę,
2)decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu,
3)pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie urządzeń wodnych oraz
4)przed dokonaniem zgłoszenia budowy lub wykonania robót budowlanych oraz zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części (art. 72 ust. 1 pkt 1, 3, 6 i art. 72 ust. 1a u.u.i.ś.).

Decyzja środowiskowa wiąże organy wydające powyższe decyzje (art. 86 u.u.i.ś.).

5.Wniosek o wydanie decyzji środowiskowej

Postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wszczyna się na wniosek podmiotu planującego podjęcie realizacji przedsięwzięcia (art. 73 ust. 1 u.u.i.ś.). Zgodnie z ustawą o udostępnianiu informacji o środowisku minister powinien określić wzór wniosku, ale do tej pory nie zostało to zrobione. Wnioski zazwyczaj są krótkie i najistotniejsze są stanowiące ich załączniki dokumenty techniczne, w szczególności tzw. KIP i raport (art. 73 ust. 3 u.u.i.ś.).

Do wniosku o wydanie decyzji należy dołączyć m.in.:
1)w przypadku przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko raport,
2)w przypadku przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko kartę informacyjną przedsięwzięcia,
3)poświadczoną przez właściwy organ kopię mapy ewidencyjnej, w postaci papierowej lub elektronicznej, obejmującej przewidywany teren, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie, oraz przewidywany obszar oddziaływania,
4)mapę, w postaci papierowej oraz elektronicznej, w skali zapewniającej czytelność przedstawionych danych z zaznaczonym przewidywanym terenem, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie, oraz z zaznaczonym przewidywanym obszarem oddziaływania,
5)dla przedsięwzięć, dla których organem prowadzącym postępowanie jest regionalny dyrektor ochrony środowiska – wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony,
6)wypis z rejestru gruntów lub inny dokument, w postaci papierowej lub elektronicznej, wydane przez organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków, pozwalający na ustalenie stron postępowania (art. 74 ust. 1 u.u.i.ś.).

Karta informacyjna przedsięwzięcia powinna zawierać podstawowe informacje o planowanym przedsięwzięciu, umożliwiające analizę kryteriów dotyczących oceny oddziaływania, w szczególności m.in. dane o:
1)rodzaju, cechach, skali i usytuowaniu przedsięwzięcia,
2)powierzchni zajmowanej nieruchomości, a także obiektu budowlanego oraz dotychczasowym sposobie ich wykorzystywania i pokryciu nieruchomości szatą roślinną,
3)rodzaju technologii,
4)ewentualnych wariantach przedsięwzięcia,
5)przewidywanej ilości wykorzystywanej wody, surowców, materiałów, paliw oraz energii,
6)rozwiązaniach chroniących środowisko,
7)rodzajach i przewidywanej ilości wprowadzanych do środowiska substancji lub energii przy zastosowaniu rozwiązań chroniących środowisko,
8)możliwym transgranicznym oddziaływaniu na środowisko,
9)obszarach podlegających ochronie na podstawie ustawy z 16.04.2004 r. o ochronie przyrody oraz korytarzach ekologicznych, znajdujących się w zasięgu znaczącego oddziaływania przedsięwzięcia,
10)przedsięwzięciach realizowanych i zrealizowanych, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia – w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań z planowanym przedsięwzięciem,
11)ryzyku wystąpienia poważnej awarii lub katastrofy naturalnej i budowlanej,
12)przewidywanych ilościach i rodzajach wytwarzanych odpadów oraz ich wpływie na środowisko,
13)pracach rozbiórkowych dotyczących przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (art. 62a ust. 1 u.u.i.ś.).

Wymagana treść raportu jest jeszcze szersza i jego autorem mogą być tylko osoby mające odpowiednie uprawnienia. Z tego powodu inwestorzy zazwyczaj zlecają wykonanie raportu zewnętrznemu podmiotowi (art. 66–70 i art. 74a u.u.i.ś.).

Organem właściwym do wydania decyzji jest najczęściej wójt, burmistrz albo prezydent miasta lub w wyjątkowych przypadkach regionalna dyrekcja ochrony środowiska, np. w przypadku elektrowni wiatrowych, o których mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z 20.05.2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych – art. 75 ust. 1 pkt 4 i art. 75 ust. 1 pkt 1 lit. r u.u.i.ś.

6.Postępowanie administracyjne

Decyzja środowiskowa wydawana jest po przeprowadzeniu sformalizowanego postępowania administracyjnego, do którego zastosowanie mają zarówno przepisy ustawy z 14.06.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego – dalej k.p.a. – jak i ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku. Ogólne wymagania z Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczą np. sposobów wszczęcia i zakończenia postępowania, zagwarantowania jednostce jej praw, np. dostępu do akt sprawy czy sposobów komunikacji urzędu z inwestorem.

W zakresie wymogów ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku kluczowe jest, czy przed wydaniem decyzji środowiskowej konieczne jest przeprowadzenie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, przez co rozumie się postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia, obejmujące w szczególności:
1)weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko,
2)uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień,
3)zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu (art. 3 ust. 1 pkt 8 u.u.i.ś.).

Ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, stanowiącą część postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, przeprowadza organ właściwy do wydania decyzji (art. 61 ust. 2 u.u.i.ś.).

Przeprowadzenie oceny wymagane jest w przypadku:
1)planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (tzw. I grupa) i
2)planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (tzw. II grupa), jeżeli obowiązek jej przeprowadzenia został stwierdzony w ramach postępowania (art. 59 ust. 1 u.u.i.ś.; zob. również art. 63 u.u.i.ś.). Powyższe postanowienie organ wydaje po zasięgnięciu opinii określonych podmiotów, w tym regionalnego dyrektora ochrony środowiska (art. 64 ust. 1 u.u.i.ś.).

W ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia m.in.:
1)bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz ludność, w tym zdrowie i warunki życia ludzi, dobra materialne, zabytki, krajobraz, w tym krajobraz kulturowy i wzajemne oddziaływanie między ww. elementami,
2)ryzyko wystąpienia poważnych awarii oraz katastrof naturalnych i budowlanych;
3)możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko i
4)wymagany zakres monitoringu (art. 62 ust. 1 u.u.i.ś.).

7.Treść decyzji środowiskowej

Treść decyzji środowiskowej zależy od tego, w jakiej procedurze była wydawana, ale zawsze należy spełnić wymagania z Kodeksu postępowania administracyjnego, a więc decyzja powinna zawierać:
1)oznaczenie organu administracji publicznej,
2)datę wydania,
3)oznaczenie strony lub stron,
4)powołanie podstawy prawnej,
5)rozstrzygnięcie,
6)uzasadnienie faktyczne i prawne,
7)pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie oraz o prawie do zrzeczenia się odwołania i skutkach zrzeczenia się odwołania i ewentualnie dalej do sądu,
8)podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego pracownika organu upoważnionego do wydania decyzji (art. 107 § 1 k.p.a.).

W przypadku gdy nie została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach właściwy organ stwierdza brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 84 ust. 1 u.u.i.ś.).

W decyzjach wydawanych po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się m.in.:
1)rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia,
2)istotne warunki korzystania ze środowiska w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich,
3)wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w dokumentacji wymaganej do wydania dalszych decyzji w ramach procesu inwestycyjnego (art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i c u.u.i.ś.),
4)w przypadku gdy z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika potrzeba przeprowadzenia dodatkowych prac, można nałożyć np. obowiązek wykonania kompensacji przyrodniczej, obowiązek unikania, zapobiegania, ograniczania oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, obowiązek monitorowania oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko czy obowiązek przedstawienia analizy porealizacyjnej (art. 82 ust. 1 pkt 2 i 5 u.u.i.ś.) 3 .

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wymaga uzasadnienia, które powinno zawierać co najmniej:
1)uzasadnienie faktyczne i prawne; uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa,
2)w przypadku gdy została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, m.in. informacje, w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę i w jakim zakresie zostały uwzględnione uwagi i wnioski zgłoszone w związku z udziałem społeczeństwa, ustalenia w raporcie, uzgodnienia i opinie współuczestniczących w postępowaniu organów,
3)w przypadku gdy nie została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko – informacje o uwarunkowaniach uwzględnionych przy stwierdzaniu braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 85 ust. 2 u.u.i.ś.).

Dodatkowo w obu przypadkach charakterystyka przedsięwzięcia stanowi załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (art. 82 ust. 3 i art. 84 ust. 2 u.u.i.ś.).

8.Obowiązki związane z wydaniem decyzji środowiskowej, odwołanie i skarga do sądu administracyjnego

Organ, który wydał decyzję, powinien podać do publicznej wiadomości informacje o niej i o możliwościach zapoznania się z jej treścią oraz z dokumentacją sprawy, w tym z uzgodnieniami i opiniami organów, także udostępnić na okres 14 dni w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej obsługującego go urzędu treść tej decyzji (art. 85 ust. 3 u.u.i.ś.), a także powinien przekazać wydaną decyzję środowiskową organowi ochrony środowiska w rozumieniu Prawa ochrony środowiska (art. 86a u.u.i.ś.).

Decyzja środowiskowa wydawana jest przez organ I instancji i zgodnie z ogólnymi zasadami Kodeksu postępowania administracyjnego. Można od niej złożyć odwołanie (art. 127 § 1 k.p.a.). Wyjątkowo takie odwołanie może złożyć również organizacja ekologiczna także w przypadku, gdy nie brała ona udziału w postępowaniu (art. 86g ust. 1 u.u.i.ś.). Po zakończeniu postępowania administracyjnego w II instancji decyzja staje się ostateczna (art. 16 § 1 k.p.a.). Ostateczna decyzja może być źródłem praw dla inwestora.

W stosunku do ostatecznej decyzji można jednak złożyć skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i dalej do Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. również art. 86f i 86g u.u.i.ś.). Po zakończeniu postępowań sądowoadministracyjnych decyzja środowiskowa staje prawomocna.

Organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innego podmiotu, jeżeli przyjmuje on warunki zawarte w tej decyzji. Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach są podmioty, między którymi ma być dokonane przeniesienie decyzji (art. 72a u.u.i.ś.).

9.Decyzja środowiskowa w przypadku oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000

Powyżej opisano konieczność uzyskania decyzji środowiskowej dla OZE ze względu na to, że są to przedsięwzięcia wymagające uzyskania takiej decyzji. Możliwa jest jednak sytuacja, w której konieczność uzyskania jednej decyzji środowiskowej dla danej inwestycji, w tym po przeprowadzeniu oceny oddziaływania, będzie wnikała z dwóch powodów, tj. z realizacji przedsięwzięcia OZE i realizacji przedsięwzięcia, które może oddziaływać na obszar Natura 2000 (art. 59 ust. 2 u.u.i.ś.).

Sieć obszarów Natura 2000 ma na celów głównie ochronę populacji dziko występujących ptaków lub siedlisk przyrodniczych lub gatunków i obejmuje:
1)obszary specjalnej ochrony ptaków,
2)specjalne obszary ochrony siedlisk,
3)obszary mające znaczenie dla UE,
4)proponowane obszary mające znaczenie dla UE (art. 3 ust. 1 pkt 6 u.u.i.ś.).

Powyższe postępowanie jest podobne do postępowania o wydanie decyzji środowiskowej po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (art. 96–103 u.u.i.ś.).

10.Podsumowanie

Uzyskanie decyzji środowiskowej jest konieczne dla większości projektów OZE. Decyzje uzyskuje się na wczesnym etapie projektu i determinuje ona treść dalszych pozwoleń. Decyzja wydawana jest po przeprowadzeniu skomplikowanego postępowania administracyjnego, które może obejmować przeprowadzenie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. W stosunku do wydanej decyzji można wnieść odwołanie i dalej skargę do sądu administracyjnego.

1. Zgodnie z art. 105 u.u.i.ś. postępowanie dotyczące transgranicznego oddziaływania na środowisko przeprowadza się także w przypadku, gdy możliwe oddziaływanie pochodzące spoza granic Rzeczypospolitej Polskiej mogłoby ujawnić się na jej terytorium.
2. Zob. również https://www.gdos.gov.pl/postepowania-transgraniczne (dostęp: 26.05.2021 r.).
3. Zgodnie z art. 82 ust. 1c u.u.i.ś., jeżeli z wyników analizy porealizacyjnej lub monitoringu wynika konieczność podjęcia działań w celu dostosowania przedsięwzięcia do wymagań ochrony środowiska, wszczyna się postępowanie, o którym mowa w art. 362 lub art. 363 ustawy z 27.04.2001 r. – Prawo ochrony środowiska. Postępowanie wszczyna się również na wniosek organu, który wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska.